Uliczni oszuści i naciągacze

Dziś trzeci wpis dotyczący ulicznych oszustów i naciągaczy. Powiem wam co ryzykujecie, godząc się na wypełnienie ankiety gdzieś za granicą, w jaki sposób można ukraść obiektyw przy pomocy mapy, dlaczego Cyganie przewracają się na schodach oraz czym zajmują się przystojni i dobrze ubrani mężczyźni w metrze w Lizbonie. Powiem też jakie metody stosuję aby obronić się przed tego typu sytuacjami.

Kiedy traficie jako turyści do zatłoczonego centrum Paryża, Rzymu lub innego europejskiego miasta możecie poczuć się zaskoczeni gdy podejdzie do was młoda dziewczyna - często Cyganka - i poprosi o wypełnienie ankiety. Treść tych formularzy jest opcjonalna, mogą dotyczyć zarówno walorów turystycznych danego miejsca, jak i być prośbą o poparcie dla jakiegoś szczytnego celu np. zakazu męczenia zwierząt laboratoryjnych. 

Będąc turystami – a zatem osobami ciekawymi świata, lokalnej ludności i jej zwyczajów – automatycznie zatrzymujemy się aby wysłuchać takiej prośby, a chcąc być miłym godzimy się na wypełnienie ankiety. Ostatecznie przecież nic się na tym nie traci. Niestety rzeczywistość jest inna, w 90% przypadków nie chodzi o żadną ankietę a cały manewr jest próbą odwrócenia naszej uwagi. Kiedy jesteśmy skupieni na czytaniu pytań, udzielaniu odpowiedzi i wpisywaniu swojego adresu e-mail a nasze pole widzenia przesłonięte jest przez podkładkę do papieru, pani ankieterka sprawnie i bardzo dyskretnie będzie się starała obrobić nasze kieszenie lub torebkę. Metoda ta jest znana i już wręcz nieco oklepana, niestety jednak nadal wielu turystów pada jej ofiarą. Polecam wszelkich ankieterów zbywać od razu, a jeśli zobaczymy że jakiś naiwny turysta daje się właśnie łapać na ten trik, możemy podejść i powiedzieć mu dyskretnie, żeby uważał.

Powyższy scenariusz doczekał się modyfikacji i występuje w wersji na „zagubionego turystę”. Polega na tym, że podchodzi do nas człowiek z mapą i prosi o pomoc w znalezieniu drogi do jakiegoś popularnego miejsca a my, jako że już tam byliśmy, chcemy być pomocni i dajemy się wciągnąć w kilkuminutowe dywagacje nad wielką płachtą papieru –  w tym czasie sprawne ręce naszego turysty lub jego nieśmiałej małżonki odkręcają pod spodem obiektyw od naszego aparatu. Tego typu sytuacja nie jest już tak oczywista jak w wypadku ankiety i nie namawiam, do spławiania każdego pytającego o drogę słowami „idź do diabła złodzieju” - niemniej warto mieć się na baczności.

Następnym trikiem żerującym na ludzkiej wrażliwości jest sposób na „upadek na ruchomych schodach”. Akcja przebiega w następujący sposób: jedziemy ruchomymi schodami, a pod sam ich koniec człowiek stojący przed nami przewraca się podczas przechodzenia ze schodów na twardy grunt, my nie mamy za bardzo jak go ominąć, nie chcemy go nadepnąć więc zatrzymujemy się głupio w miejscu, w tym czasie jadący za nami ludzie wpadają na nas i razem przewracamy się na tego z przodu. Powstaje galimatias, ludzie, ręce, nogi, plecaki i aparaty - a tego co przy okazji dzieje się w tym zamieszaniu na pewno jesteście w stanie się domyślić. Po chwili grupa, która przewróciła się z nami znika a my zostajemy bez portfela. Jak się ustrzec? Uważać i trzymać się za kieszenie, zwłaszcza jeśli zauważymy nienaturalne zagęszczenie Cyganów w naszej okolicy – gdyż niestety głównie ta nacja stosuje tę metodę kradzieży.

Ciekawy sposób próbowano też zastosować na mnie w Lizbonie. Będąc tam po raz pierwszy nie do końca wiedziałam jak działają automaty z biletami w metrze i kupowanie zajmowało mi więcej czasu niż innym. Moje nieporadne działania zostały dostrzeżone przez uprzejmego i przystojnego pana w garniturze, który podszedł do mnie i zapytał czy może pomóc. Powiedziałam, że owszem, niech mi pokaże gdzie tu się klika, żeby automaty wydał bilet jednorazowy. Facet powiedział, że oczywiście nie ma problemu i zaraz mi pokaże, ale może lepszą opcją byłoby kupienie biletu dziennego za 5€ - zdziwiło mnie to odrobinę bo kojarzyłam, że bilety dzienne są droższe, ale nie widziałam też powodu dlaczego miejscowy miałby mnie w tej kwestii okłamywać. Powiedziałam, że w takim razie poproszę aby wybrał dla mnie w automacie bilet dzienny. Mężczyzna już miał to robić ale wtedy przyszła mu do głowy pewna myśl i powiedział „a wie pani, ja taki bilet akurat mam przy sobie, ale jest mi niepotrzebny, pani mi da te 5€, ja pani dam bilet i będziemy oboje zadowoleni” - mówiąc to cały czas wyglądał i zachowywał się bardzo wiarygodnie, nienachalnie i w sposób wzbudzający zaufanie, niemniej instynkt podpowiedział mi, że coś tu nie gra. Powiedziałam, że jednak wolę kupić bilet w automacie, na co on zaczął mnie przekonywać, że to strata czasu i pieniędzy, bo on mi swój bilet odsprzeda nawet za 4€. Wtedy sprawa zrobiła się dla mnie jasna, zrozumiałam, że trafiłam na oszusta, z ciekawości jednak poprosiłam aby pokazał ten bilet – była to wydrukowana na domowej drukarce marna podróbka oryginalnych biletów i trzeba by niedowidzieć aby tego nie zauważyć. Nie sadzę jednak, abym była pierwszą ofiarą tego gościa, a skoro opłacało mu się grasować na dworcu to wygląda na to, że czasem udawało mu się znaleźć kogoś, kto te bilety kupował.

Z powyższych historii jak i poprzednich wpisów na temat oszustów w Mediolanie i Paryżu wyłania się dość przygnębiająca wizja świata, w którym turysta jest na każdym kroku narażony na ataki złodziei i naciągaczy. Na szczęście można się przed nimi dość łatwo bronić. Oto metody, które ja stosuję, i które polecam również wam:

1. nie wyglądać na turystę – w miarę możliwości nie obnośmy się ciągle z mapami i plastikowymi płaszczykami przeciwdeszczowymi (100% pewności, że osoba w nim to turysta), jeśli oszust uzna nas za miejscowego to na pewno nie będzie tracił na nas czasu
2. lokalna gazeta pod pachą lub torba na laptopa upodobnią nas do tubylca – w Rzymie byłam zaczepiana non stop, za wyjątkiem momentów kiedy szłam do pracy lub z pracy – torba na laptopa działała jak magiczny talizman odganiający natrętów
3. nie zatrzymywać się kiedy podchodzi do nas podejrzanie wyglądająca osoba i chce porozmawiać „tylko chwilkę o bardzo ważnej sprawie” - jeśli od razu czujemy, że coś jest nie tak krótkie „nie”, „nie mam czasu”, „nie dziękuję” oraz niewdawanie się w dalszą dyskusję zwykle wystarcza, aby dano nam spokój

Podczas tworzenia tego posta korzystałam z historii i porad m.in. Joanny, Kamila i Sławka, których nazwisk nie podam z szacunku dla danych osobowych, a którym dziękuję za informacje.